Kwiaty - 229

Kwiaty - 229

 Były z nami od zawsze prawie od zarania

 Kiedy nikt nie mógł myśleć o dekorowaniu

 Ani o ozdabianiu swego otoczenia

 Bo prymitywna wielce była wówczas ziemia

 Jeśli zjeść się dawały wtedy bardzo dobrze

 Człowiek zrywał je chętnie by nie cierpieć głodu

 Jeśli zaś nie

 To tylko dla plonu

 Tolerowane były nie wadząc nikomu

 Jednak też już od zawsze moc magiczną miały

 Jaką różnymi sposoby ludzi doświadczały

 Bo kiedy dziki samiec

 Bardzo rozeźlony

 Gotowy był zabijać

 Wszystkich z każdej strony

 To jeśli pośród kwiecia zobaczył ofiarę

 Powstrzymywał drapieżne

 Wobec niej zamiary

I kiedy już to zjawisko ktoś zaobserwował

 Pomyślał by swe domostwo nimi dekorować

 Co by i oko wszelkie urodą cieszyło

 Jako i zagrożenie przykre odpędziło

 Potem już łatwo poszło w człowieka zwyczajach

 Który życzliwym swoim odpłacał to w czarach

 Jakie wraz z pękiem kwiatów

 Prezent stanowiły

 Łagodząc wszem obyczaje

 Aby świat był miły

 Do dzisiaj moc tę tajemną kwiaty zachowały

 Co zrównoważyć potrafią

 Prezentów wór cały

 I radość spowodować obdarowanemu

 Podzięki uśmiech na twarzy

 Dodając każdemu

 Który z kolei także moc równie ma wielką

 Uzdrawiając uśmiechem

 Ludzką słabość wszelką

 Dając razem z kwiatami cały pęk radości

 Czynimy wszystko co piękne

 Piękniejszym i zdrowszym

 Nie żałujmy więc sobie i wszystkim kochanym

 Magicznej siły zdrowienia

 W kwiecie

 Zaczarowanej

 *